martes, 26 de febrero de 2013

Rain





Llovía. Llovía tanto que parecía que las aceras de la cuidad estaban siendo apuñaladas por la lluvia, pero aun así había bastante gente en la calle. Pasaban. Caminaban de un lado a otro atendiendo a sus asuntos, pensando en su vida.
En medio de toda la multitud andante se podía ver a una chica. Mediana estatura, sudadera, zapatillas, piercing en la nariz y ojos perdidos en el horizonte, apagados por completo. Se notaba demasiado que esa chica no contrastaba con los demás. Era la única que no andaba de un lado a otro. Estaba quieta en medio de toda la calle, con los pies juntos y las manos metidas en la sudadera. Algunos que tenían prisa chocaban con ella. A veces ni pedían perdón  A ella le daba igual. Inmersa en sus pensamientos bajó la cabeza, mirándose así las zapatillas. Y, sin paraguas  estaba completamente expuesta a las cuchilladas de las gotas, a las miradas de la gente, al mundo. De repente, algo más que gotas de fría lluvia le mojaban la cara. Lágrimas.
Poco a poco la multitud se disipa y, dando la casualidad, pasaba por allí un chico con la cabeza en otra parte,y que, al ver a aquella chica, no se dio cuenta si quiera de que también se había parado y de que la estaba mirando extrañado.
De repente llegan a su mente los recuerdos. La conocía. Conocía a la chica. Sabía porqué estaba así.
Al recordarlo, él también bajó la cabeza, apenado. Dudaba en si acercarse o si hacer como si eso nunca hubiera pasado, como si nunca la hubiera visto y salir de allí cuanto antes. Sin pensarlo más veces, cerró los ojos y empezó a andar lentamente, con miedo.
La chica, que seguía mirando sus zapatillas, empezó a ver también las de la persona que se había puesto frente a ella. Extrañada, sube la cabeza y le ve. Estaba ahí, delante de ella, con los ojos aun cerrados, y con el paraguas apuntando al suelo, mojándose también.
De repente, él abre los ojos y la ve y... Ve también como se forma una sonrisa en su boca.  Ella, sin quitar la sonrisa y dejando el horizonte aparte para mirarle a él, le dice: "Te estaba esperando".
Él sonríe, le coge la mano y se van juntos, guareciéndose de la lluvia bajo el paraguas.




viernes, 25 de enero de 2013

Por nuestro día, por nuestro año.


Este día, por estas horas, justo delante de otra pantalla, y justo se cumple hoy un añito, mi vida empezó a cambiar, a dar un giro por completo y marcarse un objetivo, una meta... Tú. No sé cómo, pero has conseguido que no deje de luchar, que me llegues a importar tanto que no me importa lo difícil que se pueda poner esto si tú estás al final de todo esperándome con los brazos abiertos diciendome "Sabía que no te rendirías". Por una vez en mi vida hago algo que no es por mi y me encanta, me encanta que sea por ti, porque me gusta que seas feliz y eso es lo que busco.
Este año ha estado lleno de momentos especiales, geniales y perfectos, por el mero hecho de pasarlos a tu lado. Gracias por hacerme pasar el mejor año de mi vida, amor mío. Lo mejor de todo es que solo es un año en comparación con lo que nos espera, que es una vida entera llena de muchísimos años y mejores que este.
Me dices que tienes miedo de que se acabe la magia, de que a partir del año todo se vuelve más frio... ¿Sabes? Hemos pasado por muchas cosas, cosas difíciles, y nuestra relación no es muy normal que digamos. ¿Sabes por qué? Porque nosotros luchamos por lo que nos importa: Estar juntos. El que no podamos estar muchas veces al lado del otro hace que nos demos cuenta de lo valioso que es el tiempo que paso contigo, lo que me hace desearlo aún más y luchar por eso. Por eso sé que no nos pasará esto, que no se irá la magia, porque yo no me iré de tu lado, nunca.
Te amo, cielo. Te amo como nunca he amado a nadie. Así que para sellar mi promesa de no irme nunca de tu lado... ¿Me dejarías ser la única en tu vida para siempre? ¿La privilegiada a la que le cantas las canciones de amor más bonitas sólo para que sonría y se anime? ¿Es que, cuando cometas una estupidez, te mire y te llame desastre mientras por dentro piensa que qué sería de ella sin ti? Quiero seguir siendo la chica que te saca una sonrisa cuando estás mal y te anima sin saber cómo; la chica que se pone celosita por el simple hecho de sentirme egoísta por quererte solo para mi; esa que aún no teniendo nada lo daría todo por ti. Quiero seguir siendo para toda la vida la afortunada de tener a alguien tan genial como tú a su lado que la cuide, que la ame y la proteja.
Por todo esto y mucho más... Quiero ser tu esposa. ¿Aceptarías casarte conmigo?



sábado, 5 de enero de 2013

¿Defectos o virtudes?

Muchas veces me pregunto qué veo en ti que me enamora tanto, si tus virtudes o tus defectos, y es que, si no estuviera tan enamorada de ti como lo estoy, sólo me quedaría con las virtudes, pero tienes suerte, porque con el tiempo, y por cómo eres, has ido calando cada vez más en mi corazón... Tanto, que si no tuvieras tus defectos no sé si te amaría tantísimo como te amo.
¿Sabes? Eres un chico y una persona maravillosa, la mejor que conozco sin duda. No porque te ame, si no porque tú eres así, y esa es la verdad. Eres tímido con la gente al principio, pero cuando intercambias dos palabras con alguien nuevo te sueltas y acabas diciendo gilipolleces divertidas. Eres un famous y es por eso, porque te haces querer muy fácilmente. Eres un amor de persona.
Eres amable, buena persona, pacífico y tranquilo en cuanto a peleas, incapaz de enfadarte a menudo... Y eso me gusta, porque eres mi calma dentro de la tormenta. Normalmente todo el que te conoce habla bien de ti, y sabes que solo unos cuantos son los bastante estúpidos como para hacer lo contrario.
Eres fiel, alguien en quien se puede confiar, con quien puedes estar seguro sabiendo que no te decepcionará, y que, cuando alguien está mal, te falta tiempo para socorrerlo. Con razón eres un héroe.
A veces fallas... Y es normal, eres humano, pero cuando lo haces te entristeces muchísimo, sabes que lo has hecho mal, y tienes la suficiente fuerza como para enmendar tu error.
Luchas por lo que te importa, por cambiar las cosas si algo no te gusta, y eso a mi, personalmente, me encanta saberlo, porque me da seguridad y confianza para hacerlo yo también.
Si con todo eso no tienes suficiente, te diré que eres guapísimo. Di lo que quieras, que eres feo, horrible, o lo que sea que se te pase por la cabeza, pero el no tener el ego subido hasta las nubes también te hace humilde como persona.
Eres tan genial, adorable... Y no porque seas guapo, que también, si no por todas las estupideces que se te ocurren, o que te salen. A veces tu comportamiento es como el de un niño pequeño por lo inocente que puedes llegar a ser, la vocecita tonta que se te pone cuando pides perdón por alguna tontería, o como he dicho antes: las tonterías.
Eres divertido e increíblemente tonto y desastre, lo sabes, y sí, es un defecto, uno que forma parte de ti y que amo con locura. No cambies, porque aún con esas, eres capaz de sacarme sonrisas.
Aunque te he dicho que eres un tontito, sabes que no me refiero a tu inteligencia, porque cuando te pregunto cosas casi siempre sabes la respuesta, y más si es de ordenadores. No sabes lo mucho que me llegas a ayudar con todo tu conocimiento. Gracias.
Eres un romántico, y eso me encanta. Me encanta que me mimes, te preocupes por mi y que a veces seas algo celosillo. Me encanta que estés tan loco por mi, el haber conseguido tu amor y que estés dispuesto a todo por un futuro juntos, el ser una de las personas más importantes en tu vida y que confíes tanto en mi, en que no te fallaré. Te diré un secreto, y es que yo tampoco soy perfecta en general, así que gracias por amarme con mis defectos también, que son muchos.
Y doy gracias a Dios, a Budha, a tu madre y a quien haga falta por haberte creado así de bien, porque cielo, no sé si esto son virtudes o defectos, solo sé que así eres tú, que así te amo y que así ya eres perfecto para mi. 

sábado, 22 de diciembre de 2012

La loca

Bueno, pues esto es una historieta que hice como ejercicio en Lengua, 4º de la ESO, para que vean la ida de olla que tenía xD


Era un día soleado y Críspula paseaba por la calle. Cualquiera que pasase por su lado la miraba mal por la forma de vestir que tenía: Coleta alta, gafas de culo de  vaso tipo "La Blasa", pantalones pesqueros a la altura del sobaco, camisa colorida a cuadros remetida mal por dentro de los pantalones, calcetines subidos de un color distinto cada uno, y zapatillas del mercaíllo.
Mientras iba paseando, se tropezó con un bordillo, cayó encima de una mierda de perro, y de repente alguien la ayuda, Adefesio, un antiguo compañero suyo.
-Adefesio: Cuanto tiempo Críspula.
-Críspula: ¡Pues sí!¡Vamos a darnos un abrazo, ¿no?!
-Adefesio: (Viendo que se va a pringar él también con la cagada perruna grita:) ¡No, no, déjalo! Si con dos besos sobra... (Se dan dos besos)
-Críspula: ¿Dónde vas tan rápido?
-Adefesio: Pues voy al tanatorio.
-Críspula: ¡Ah, sí!¡Si yo voy mucho por ahí también... ¡Desde hace años!
-Adefesio: (Con la boca abierta) ¿Cómo que vas muchos por allí?¿Trabajas o algo?
-Críspula: ¡Qué va! Voy a robar.
-Adefesio: (Con los ojos como balones y la boca por el suelo) ¡¿¡¿¡¿Que vas a robar?!?!?!
-Críspula: Sí, pero no se lo digas a nadie porque como me pille el dueño me mata.
-Adefesio: ¿Y qué robas?
-Críspula: Pues... Últimamente me he aficionado al J&B, pero también robo Ron Brugal, Larios, Ponche Caballero, Calimocho, Ron con miel, Ron Negrita, Cutty Shark, también robo paquetes de cigarrillos, hielos y vasos... ¡Ah! Y si me sobra tiempo cojo algo de la caja registradora.
-Adefesio: Eh... Vamos a ver, lo que tu dices es el locutorio, no el tanatorio.
-Críspula: ¿Ah sí?¿Y qué es el tanatorio?
-Adefesio: Es un edificio donde tienen a los muertos antes de enterrarlos.
-Críspula: Ahhh... ¿Y les quitan los ojos y las tripas? Si yo creía que eso ya no se hacía desde hace mucho... ¿Y qué hacen con las tripas?¿Se las dan a los gatos?¿O a los restaurantes chinos? Ya sabes, para reciclar.
-Adefesio: (Desesperado) ¿Has vuelto a olvidar tomarte las pastillas?
-Críspula: Bueeeeno... Se donde están, pero no las puedo coger, porque verás: Después de robar en el locutorio, como tú dices, y de hacer botellón yo sola, porque no tengo amigos y como no tengo amigos me lo tengo que beber todo yo sola... En fin, llegué a mi casa. Bueno, a mi casa... No se si era la mía porque la llave no encajaba en la cerradura, o yo estaba pedo perdía y no atinaba... Y llamé al timbre y una voz que me sonaba me dijo: "Vete Críspula, que no estamos. Vete y no vuelvas." Así que como creo que esa voz que escuché era mi conciencia, le hice caso y me fui. Por eso no puedo coger mis pastillas.
-Adefesio: Ehh... Sí, muy bien... Me alegro mucho... Que mira, que me tengo que ir, ¿vale?
-Críspula: ¿Ya? Pero si apenas hemos hablado... ¡Mira, que te voy a demostrar que se dar la voltereta en el aire hacia atrás!
Críspula hace la acrobacia, se come el suelo y la mierda de perro de antes. Adefesio, con cara de alivio, se va corriendo más feliz que un regaliz. Actualmente Críspula tiene 82 años y trafica con todo lo que pilla.
FIN.

martes, 11 de diciembre de 2012

Solo quédate conmigo.

Haré que en tu cara se dibuje una sonrisa cada vez que te tenga a mi lado, conseguiré hacerte llorar cuando sea necesario, te amaré como nadie lo ha hecho jamás, te animaré cuando estés de bajón, te agarraré de la mano y no te soltaré jamás, te echaré de menos cuando te alejes un paso de mi, me enfadaré y a los dos segundos me desenfadaré, conseguiré que solo me ames a mí y no sea necesario que pienses en otras, te daré besos que no borrarás jamás, mis ojos siempre estarán fijos en ti, mis oídos te escucharán siempre que hables, y en mi cara se formará una sonrisa cuando más la necesites. Te daré las gracias por cada hora, minuto o segundo que pases a mi lado, te daré las gracias hasta que me quede afónica, te diré 'te amo' todas las veces que haga falta, hasta que esas palabras dejen de tener sentido, conseguiré ser una huella imborrable en tu vida, me haré un huequito en tu corazón si tu me lo permites y yo te daré todo el mío, haré que nuestra película no tenga fin, te haré reír por cualquier gilipollez, construiré nuestro propio mundo en el que solo tu y yo existamos, me tragaré los celos cuando me invadan, conseguiré que te sientas orgulloso de tenerme. Lo cumpliré todo y a cambio no quiero nada, solo que estés conmigo.




lunes, 26 de noviembre de 2012

26


"No me importa que hayan millones de hombres en el mundo.
Te encontré a ti y no fue necesario buscar más.
Porque desde que dijiste mi nombre lo supe.
Supe que no querría escuchar a nadie más.
Eres tú todo lo que yo quiero.
Ahora, mañana y después de todos los mañanas que se nos vienen.
No me importa que sean más lindos, que tengan más cosas o que me ofrezcan el mundo entero.
No me importa lo que digan.
Te tengo a ti mi amor ¿Qué más podría querer?
Llegaste con tu sonrisa estúpida y fue suficiente para llenarme por completo.

Tengo una propuesta.
Quédate conmigo.
Pasemos el tiempo juntos.
Tú y tus errores.
Tú y tus inseguridades.
Me quedo con todo.
Porque es tuyo.

Es a ti a quien quiero…no quiero no.
Amo, es a ti a quien amo.
Y cuando hay amor, hay que quedarse.
Pues escuché que dijiste que también me amabas.

Pasa el tiempo contigo.
Que contigo me quedo hasta las últimas.
Pase lo que pase.
Tu y yo.

¿Qué me dices?"

lunes, 19 de noviembre de 2012

Epistula

Mi optime vir, decem meses longum est tempus, sed amor meus tempore non minuitur.
Meus amor erga te multo maior est hodie quam tunc. Tempus amore meum non minuit, immo vero auget.
Tu solus amore meo dignus es, tu enim me amas.
At nunc te solum nec ullum alium virum amo.
Ut tunc te amabam, ita etiam te amo.